26 april

Paranatinga, typisch een stad ontstaan door de omliggende landbouw. Je ziet dat er veel geld om gaat, maar ook de armoedige kant. Ook een duidelijke indianen populatie. Buiten het hotel spreek ik een ouder echtpaar aan dat staat te wachten. De man heeft de typische oorlel versiering van de xavanten, een houten staafje. Later op de dag hoor ik van Frans dat ze de houten staafjes wisselen naar gelang hun gemoedstoestand. Bijv. ‘s avonds voor het slapen gaan om tot rust te komen, ga ik ook proberen. Recht tegenover het hotel staat een kerk met een bijzonder opengewerkte toren van ong. 25 meter hoogte. Loop naar binnen om te informeren of ik de toren kan beklimmen, degene met sleutel laat op zich wachten. Als ze arriveert haalt ze de sleutel uit het bureau waar de man die ik aansprak, aanzit. Hij krijgt de sleutel overhandigd om mij naar de toren te begeleiden. Eenmaal bij het koor aangekomen moeten we op zoek naar een ladder die mij naar de volgende verdieping moet brengen. Even zoeken en jawel hoor, een slap soort mecano trap moet in een vierkant gat van 40 x 40 cm worden geplaatst om bij de volgende verdieping te komen. Na het testen van de trap zie ik af van de onderneming. Ik bedank de “koster” voor de moeite.
Hotel afrekenen en op pad, 280 km te gaan, de helft asfalt, de rest gravel met veul gaten en modder. Hierbij de autoverhuurboer niet blij mee. Onderweg veel vrachtverkeer, 26 meter lange wagens met soja, mais en vee. Hetzelfde ritueel aan het eind van de dag, hotel zoeken in Canarana. Ook weer een moderne door de landbouw gevormde stad. Wat eten en drinken en naar bed.